درآمدی بر تعامل میان ادبیات کلاسیک عرفانی با سینمای معناگرا (با تأکید بر تحلیل ظرفیت‏های نمایشی رساله‏ی حی بن یقظان ابن سینا)

برای بررسی بهتر تعامل میان ادبیات و سینما، می‎توان با توجه به یک طبقه‎بندی کلی و با در نظر گرفتن انواع ادبی (حماسی، تعلیمی، غنایی، عرفانی و شاخه­های آنها) و ژانرهای مختلف سینمایی، این رابطه را به طور تخصصی­تر مورد توجه قرار داد. بر این اساس، در پژوهش حاضر تلاش شده به روش توصیفی - تحلیلی چگونگی تعامل میان ادبیات عرفانی با سینمای معناگرا بررسی شده و نشان داده شود که این آثار چگونه می­توانند در سینمای هنری و معناگرا، به نسخه­های تصویری تبدیل شوند. به این منظور، رساله­ی حی بن یقظان ابن سینا نیز به عنوان نمونه بررسی شده و نتایج تحلیل در قالب اشارات کلی به آثار مشابه تعمیم داده شده است. به این ترتیب باید گفت برجستگی، تنوع و تکثر تصاویر حاصل از توصیفات نویسنده در این نوع آثار باعث خلق فضا، شخصیت­ها و موقعیت‎هایی می­شود که به نوعی با سینمای ناب و غیر روایی همخوانی دارد. در این متون معانی با ایجاد تصاویر و موقعیت‎های متنوع، قابل درک می‎شوند و همین شیوه‏ی بیان ادبی، نقطه‎ی اشتراک با زبان سینمای هنری است؛ و این امکان را ایجاد می‎کند که بتوان با استفاده از آثاری از این نوع، سینمای اقتباسی با رویکرد معناگرا را رشد و توسعه داد.